Στο μοναστήρι των Παπαροκάδων στο Τρίκορφο Φωκίδος, εκεί που τριγυρνούσε σαν αγρίμι τον Απρίλιο του 2002 λίγο προτού παραδοθεί στις αρχές, πέντε ημέρες μετά τη σφαγή της κόρης του Βασούλας, επιστρέφει ο Χρήστος Βουλγαράκης.
Επτά χρόνια μετά το αποτρόπαιο έγκλημα ο -κατά τη δικαστική κρίση- δολοφόνος που με 17 μαχαιριές κατέσφαξε το σώμα του 13χρονου αγγέλου αναπνέει και πάλι αέρα ελευθερίας. Ηταν λίγο μετά τις 9.00 χθες το πρωί όταν ο 45χρονος άνδρας, κρατώντας ανά χείρας το χαρτί της υφ' όρων απόλυσής του, βγήκε με αργά βήματα από την πόρτα του ψυχιατρείου των φυλακών Κορυδαλλού.
Χωρίς να κοντοσταθεί χάθηκε αστραπιαία στους δρόμους της πολύβουης πόλης. Το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να απομακρυνθεί από την πρωτεύουσα, να εξαφανιστεί. Αυτό, άλλωστε, είχε επισημάνει την περασμένη Τετάρτη στους δικαστές του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά, όπου παρουσιάστηκε στο πλαίσιο συζήτησης της αίτησης αποφυλάκισης που είχε καταθέσει. «Θέλω να μονάσω», είπε σε μια αποστροφή του λόγου του.
Η κρίση του Συμβουλίου (όπως αποτυπώνεται στο υπ' αριθμ. 705/2009 βούλευμα) ήταν με το... μέρος του, καθώς διαπιστώθηκε πως πληροί τις προϋποθέσεις για να ενταχθεί και πάλι στην κοινωνία.
Αλλωστε είχε ήδη εκτίσει το 1/3 της ποινής (πρωτόδικα καταδικάστηκε σε 21 χρόνια κάθειρξη) και, σύμφωνα με τις βεβαιώσεις που προσκόμισε, είχε επιδείξει πολύ καλή διαγωγή μέσα στη φυλακή.
Ωστόσο, οι δικαστές του επέβαλαν έναν όρο τον οποίο οφείλει να τηρεί απαράβατα από εδώ και στο εξής: Κατά τη διάρκεια της ελευθερίας του θα πρέπει να διαμένει στη Μοναστική Αδελφότητα Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ στο Τρίκορφο Φωκίδος. Στη μονή του Νεκτάριου Μουλατσιώτη και της παρέας του, των Παπαροκάδων! Ηταν κάτι που, όπως δηλώνει, επιθυμούσε και ο ίδιος.
«Εγώ το ζήτησα. Κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους είχα βρεθεί αμέσως μετά το χαμό της κόρης μου. Ηταν οι μόνοι που άκουσαν τη δική μου εκδοχή και πίστεψαν στην αθωότητά μου», λέει ο Χρήστος Βουλγαράκης στην «Espresso», υποστηρίζοντας πως η νέα του ζωή θα είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένη στο Θεό και το μοναχισμό.
«Δεν βλέπω την απόφαση σαν μια ευκαιρία στη ζωή μου, καθώς έχω χάσει τα πάντα και δεν υπάρχει κανένα νόημα πια. Δεν με νοιάζει να βρεθώ μακριά από τη φυλακή, αλλά κοντά στο Θεό», συνεχίζει και προσθέτει πως μετά από επτά χρόνια στη φυλακή επιστρέφει εκεί που ανήκει. «Αλλωστε, μια ζωή ήμουν ορφανός και πήγαινα από μοναστήρι σε μοναστήρι. Εκεί θα καταλήξω και πάλι».
Επτά χρόνια μετά το αποτρόπαιο έγκλημα ο -κατά τη δικαστική κρίση- δολοφόνος που με 17 μαχαιριές κατέσφαξε το σώμα του 13χρονου αγγέλου αναπνέει και πάλι αέρα ελευθερίας. Ηταν λίγο μετά τις 9.00 χθες το πρωί όταν ο 45χρονος άνδρας, κρατώντας ανά χείρας το χαρτί της υφ' όρων απόλυσής του, βγήκε με αργά βήματα από την πόρτα του ψυχιατρείου των φυλακών Κορυδαλλού.
Χωρίς να κοντοσταθεί χάθηκε αστραπιαία στους δρόμους της πολύβουης πόλης. Το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να απομακρυνθεί από την πρωτεύουσα, να εξαφανιστεί. Αυτό, άλλωστε, είχε επισημάνει την περασμένη Τετάρτη στους δικαστές του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά, όπου παρουσιάστηκε στο πλαίσιο συζήτησης της αίτησης αποφυλάκισης που είχε καταθέσει. «Θέλω να μονάσω», είπε σε μια αποστροφή του λόγου του.
Η κρίση του Συμβουλίου (όπως αποτυπώνεται στο υπ' αριθμ. 705/2009 βούλευμα) ήταν με το... μέρος του, καθώς διαπιστώθηκε πως πληροί τις προϋποθέσεις για να ενταχθεί και πάλι στην κοινωνία.
Αλλωστε είχε ήδη εκτίσει το 1/3 της ποινής (πρωτόδικα καταδικάστηκε σε 21 χρόνια κάθειρξη) και, σύμφωνα με τις βεβαιώσεις που προσκόμισε, είχε επιδείξει πολύ καλή διαγωγή μέσα στη φυλακή.
Ωστόσο, οι δικαστές του επέβαλαν έναν όρο τον οποίο οφείλει να τηρεί απαράβατα από εδώ και στο εξής: Κατά τη διάρκεια της ελευθερίας του θα πρέπει να διαμένει στη Μοναστική Αδελφότητα Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ στο Τρίκορφο Φωκίδος. Στη μονή του Νεκτάριου Μουλατσιώτη και της παρέας του, των Παπαροκάδων! Ηταν κάτι που, όπως δηλώνει, επιθυμούσε και ο ίδιος.
«Εγώ το ζήτησα. Κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους είχα βρεθεί αμέσως μετά το χαμό της κόρης μου. Ηταν οι μόνοι που άκουσαν τη δική μου εκδοχή και πίστεψαν στην αθωότητά μου», λέει ο Χρήστος Βουλγαράκης στην «Espresso», υποστηρίζοντας πως η νέα του ζωή θα είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένη στο Θεό και το μοναχισμό.
«Δεν βλέπω την απόφαση σαν μια ευκαιρία στη ζωή μου, καθώς έχω χάσει τα πάντα και δεν υπάρχει κανένα νόημα πια. Δεν με νοιάζει να βρεθώ μακριά από τη φυλακή, αλλά κοντά στο Θεό», συνεχίζει και προσθέτει πως μετά από επτά χρόνια στη φυλακή επιστρέφει εκεί που ανήκει. «Αλλωστε, μια ζωή ήμουν ορφανός και πήγαινα από μοναστήρι σε μοναστήρι. Εκεί θα καταλήξω και πάλι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου