ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ 37ΧΡΟΝΗΣ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ "ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ". ΕΞΕΔΩΣΕ ΚΑΙ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ.
Από το espressonews.gr
Ενα καλογραμμένο ερωτικό μυθιστόρημα 600 σελίδων, που πραγματεύεται την ιστορία αγάπης μεταξύ μιας νέας, καλλιεργημένης γυναίκας και του μουσικοσυνθέτη φίλου της, αποτελεί το εφαλτήριο για τη νέα επαγγελματική ζωή (και όχι μόνο) της Εύης Τσέκου.
Εχουν συμπληρωθεί δεκατέσσερις μήνες από εκείνο το καυτό μεσημέρι του Ιουλίου του 2008, όταν η 37χρονη πρώην συμβασιούχος του υπουργείου Πολιτισμού και πρωταγωνίστρια του σκανδάλου που ακολούθησε μετά την πτώση (από τον τέταρτο όροφο στο Κολωνάκι) του Χρήστου Ζαχόπουλου, περπατούσε το δρόμο της... ελευθερίας, εξερχόμενη από τις φυλακές Κορυδαλλού, και η ίδια δηλώνει έτοιμη να γυρίσει σελίδα στη ζωή της. «Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί το διαβατήριό μου για μια καινούργια ζωή. Πλέον αισθάνομαι πολύ καλά ψυχολογικά, είμαι ήρεμη και πολύ αισιόδοξη για το μέλλον» λέει στην «Espresso», αναφερόμενη στο πώς βιώνει το νέο κεφάλαιο που ανοίγεται στη ζωή της.
Ενα κεφάλαιο για το οποίο επισημαίνει πως δεν συμπεριλαμβάνει τίποτα από όσα έζησε το «μαύρο» Δεκέμβρη του 2007. Τότε που ο πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού έκανε την απονενοημένη κίνηση να πηδήξει από τον τέταρτο όροφο του διαμερίσματος της οδού Καρνεάδου, μια πράξη που έγινε αφορμή για να ξετυλιχθεί σιγά-σιγά το κουβάρι μιας δυσώδους ιστορίας που συγκλόνισε το πανελλήνιο.
Ο «εφιάλτης» της φυλακής
Εχουν συμπληρωθεί δεκατέσσερις μήνες από εκείνο το καυτό μεσημέρι του Ιουλίου του 2008, όταν η 37χρονη πρώην συμβασιούχος του υπουργείου Πολιτισμού και πρωταγωνίστρια του σκανδάλου που ακολούθησε μετά την πτώση (από τον τέταρτο όροφο στο Κολωνάκι) του Χρήστου Ζαχόπουλου, περπατούσε το δρόμο της... ελευθερίας, εξερχόμενη από τις φυλακές Κορυδαλλού, και η ίδια δηλώνει έτοιμη να γυρίσει σελίδα στη ζωή της. «Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί το διαβατήριό μου για μια καινούργια ζωή. Πλέον αισθάνομαι πολύ καλά ψυχολογικά, είμαι ήρεμη και πολύ αισιόδοξη για το μέλλον» λέει στην «Espresso», αναφερόμενη στο πώς βιώνει το νέο κεφάλαιο που ανοίγεται στη ζωή της.
Ενα κεφάλαιο για το οποίο επισημαίνει πως δεν συμπεριλαμβάνει τίποτα από όσα έζησε το «μαύρο» Δεκέμβρη του 2007. Τότε που ο πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού έκανε την απονενοημένη κίνηση να πηδήξει από τον τέταρτο όροφο του διαμερίσματος της οδού Καρνεάδου, μια πράξη που έγινε αφορμή για να ξετυλιχθεί σιγά-σιγά το κουβάρι μιας δυσώδους ιστορίας που συγκλόνισε το πανελλήνιο.
Ο «εφιάλτης» της φυλακής
Ηταν παραμονή Χριστουγέννων του 2007, όταν η Εύη Τσέκου μετά την απολογία της στον ανακριτή επιβιβαζόταν στο αυτοκίνητο της Ασφάλειας για να μεταχθεί στον Κορυδαλλό. Την «έκαιγε» το περιβόητο DVD της ερωτικής της συνεύρεσης με τον πρώην ισχυρό άνδρα του υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο παρουσιάστηκε ως «προϊόν εκβιασμού».
Οι μήνες που ακολούθησαν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι πλέον εφιαλτικοί της ζωής της. Κλεισμένη μέσα στο κελί της, αρνιόταν, όπως λέει, να παρακολουθήσει τα όσα λέγονταν και γράφονταν σχετικά με το ρόλο της στην υπόθεση. Γνώριζε ότι η πλειονότητα των μέσων την παρουσίαζε ως μια αδίστακτη γυναίκα, η οποία έκανε τα πάντα με σκοπό την επαγγελματική της αποκατάσταση. Ως την «πέτρα του σκανδάλου» του απίστευτου θρίλερ.
Η ίδια είχε άλλη γνώμη. Πίστευε ότι ήταν το εξιλαστήριο θύμα ενός παιχνιδιού εξουσίας που κάποιοι επιχείρησαν να παίξουν στην πλάτη της. Αυτό, μας τονίζει, την έκανε να απορεί και να οργίζεται για την ποινική μεταχείριση που της επιφύλασσε η Δικαιοσύνη. «Ηταν άδικη η απόφαση προφυλάκισης αλλά και η παραμονή μου για τόσο μεγάλο διάστημα μέσα στη φυλακή. Γύρω από το όνομά μου αναπτύχθηκε μια απίστευτη παραφιλολογία. Εκανα ένα λάθος πάνω σε μια έκρηξη οργής και το παραδέχομαι. Οταν είδα ότι το όνομά μου δεν συμπεριλαμβανόταν στη λίστα εκείνων που διορίστηκαν στο υπουργείο Πολιτισμού, τα έχασα. Ωστόσο δεν έβλαψα κανέναν με δική μου πρωτοβουλία» λέει χαρακτηρίζοντας λάθος τη βιντεοσκόπηση της ερωτικής της συνεύρεσης με τον Χρήστο Ζαχόπουλο, προσθέτοντας ωστόσο ότι δεν είχε σκοπό να τον εκβιάσει, πόσο μάλλον να τον «σπρώξει» στο κενό.
Κατά τους επτά μήνες παραμονής της στον Κορυδαλλό η Εύη Τσέκου έκανε υπομονή. Δεν λύγισε, δεν το έβαλε κάτω. Περίμενε πώς και πώς την ημέρα που θα ανέπνεε και πάλι αέρα ελευθερίας. Μέσα στο στενό της κελί είχε ως μοναδική παρέα τις εκατοντάδες σελίδες της δικογραφίας. Στα επισκεπτήρια βέβαια το παρών έδιναν η αγαπημένη της αδελφή Αγγελική, η μητέρα της Κική, αλλά και ο δικηγόρος της. Τα στενά συγγενικά της πρόσωπα ήταν εκείνα που συνέχιζαν να τη στηρίζουν και μετά την αποφυλάκισή της τον Ιούλιο του 2008.
«Απομονώθηκα»
Οι μήνες που ακολούθησαν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι πλέον εφιαλτικοί της ζωής της. Κλεισμένη μέσα στο κελί της, αρνιόταν, όπως λέει, να παρακολουθήσει τα όσα λέγονταν και γράφονταν σχετικά με το ρόλο της στην υπόθεση. Γνώριζε ότι η πλειονότητα των μέσων την παρουσίαζε ως μια αδίστακτη γυναίκα, η οποία έκανε τα πάντα με σκοπό την επαγγελματική της αποκατάσταση. Ως την «πέτρα του σκανδάλου» του απίστευτου θρίλερ.
Η ίδια είχε άλλη γνώμη. Πίστευε ότι ήταν το εξιλαστήριο θύμα ενός παιχνιδιού εξουσίας που κάποιοι επιχείρησαν να παίξουν στην πλάτη της. Αυτό, μας τονίζει, την έκανε να απορεί και να οργίζεται για την ποινική μεταχείριση που της επιφύλασσε η Δικαιοσύνη. «Ηταν άδικη η απόφαση προφυλάκισης αλλά και η παραμονή μου για τόσο μεγάλο διάστημα μέσα στη φυλακή. Γύρω από το όνομά μου αναπτύχθηκε μια απίστευτη παραφιλολογία. Εκανα ένα λάθος πάνω σε μια έκρηξη οργής και το παραδέχομαι. Οταν είδα ότι το όνομά μου δεν συμπεριλαμβανόταν στη λίστα εκείνων που διορίστηκαν στο υπουργείο Πολιτισμού, τα έχασα. Ωστόσο δεν έβλαψα κανέναν με δική μου πρωτοβουλία» λέει χαρακτηρίζοντας λάθος τη βιντεοσκόπηση της ερωτικής της συνεύρεσης με τον Χρήστο Ζαχόπουλο, προσθέτοντας ωστόσο ότι δεν είχε σκοπό να τον εκβιάσει, πόσο μάλλον να τον «σπρώξει» στο κενό.
Κατά τους επτά μήνες παραμονής της στον Κορυδαλλό η Εύη Τσέκου έκανε υπομονή. Δεν λύγισε, δεν το έβαλε κάτω. Περίμενε πώς και πώς την ημέρα που θα ανέπνεε και πάλι αέρα ελευθερίας. Μέσα στο στενό της κελί είχε ως μοναδική παρέα τις εκατοντάδες σελίδες της δικογραφίας. Στα επισκεπτήρια βέβαια το παρών έδιναν η αγαπημένη της αδελφή Αγγελική, η μητέρα της Κική, αλλά και ο δικηγόρος της. Τα στενά συγγενικά της πρόσωπα ήταν εκείνα που συνέχιζαν να τη στηρίζουν και μετά την αποφυλάκισή της τον Ιούλιο του 2008.
«Απομονώθηκα»
Η περίοδος που ακολούθησε την αποφυλάκισή ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την Εύη Τσέκου. Υστερα από χρόνια «σκληρής δουλειάς» στο υπουργείο Πολιτισμού, όχι μόνο είχε χάσει το όνειρο της μονιμοποίησης, αλλά ένιωθε ότι κάποιοι την είχαν εκμεταλλευτεί, την είχαν χρησιμοποιήσει και τελικά την είχαν πετάξει σαν στημένη λεμονόκουπα. Παράλληλα ένιωθε «στιγματισμένη», για το λόγο ότι είχε παρουσιαστεί ως μια γυναίκα χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, που έκανε τα πάντα για να ανελιχθεί επαγγελματικά. Πρώτη της επιλογή ήταν να καταφύγει στην οικογενειακή θαλπωρή που της πρόσφερε το σπίτι της αδελφής της στο Παλαιό Φάληρο.
«Κλείστηκα εκεί μέσα και σπάνια έβγαινα έξω. Δεν ήθελα. Δίπλα μου είχα συνεχώς την αδερφή μου αλλά και την οικογένειά μου. Χωρίς εκείνους δεν ξέρω πραγματικά τι θα έκανα» δηλώνει και συνεχίζει: «Μου παρείχαν όλες τις προϋποθέσεις, ώστε να καταφέρω να ηρεμήσω και να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου. Κατάφερα να νιώσω ασφάλεια και αυτό ήταν το καλύτερο φάρμακο για να επουλώσω τις πληγές που μου άφησε η περιπέτεια την οποία είχα βιώσει».
Εχοντας ως παρακαταθήκη τις σπουδές της στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αλλά και την αγάπη της για τη λογοτεχνία αποφασίζει να προχωρήσει στο πρώτο εκδοτικό της εγχείρημα. Γράφει το βιβλίο «202», το οποίο διανέμεται μαζί με την εφημερίδα «Real News» και δεν περιέχει (όπως πολλοί θα περίμεναν) γαργαλιστικές λεπτομέρειες για τη σχέση της με τον Χρήστο Ζαχόπουλο. Αντίθετα, αναφέρεται εκτενώς στις εργασιακές σχέσεις των ανθρώπων σήμερα. Το συγκεκριμένο εγχείρημα, το οποίο κέρδισε θετικά σχόλια, της έδωσε κουράγιο. «Για εμένα ήταν το πρώτο βήμα. Από κει και πέρα άρχισα να νιώθω καλύτερα. Πιο δυνατή και πιο σίγουρη για τον εαυτό μου» μας λέει.
«Κλείστηκα εκεί μέσα και σπάνια έβγαινα έξω. Δεν ήθελα. Δίπλα μου είχα συνεχώς την αδερφή μου αλλά και την οικογένειά μου. Χωρίς εκείνους δεν ξέρω πραγματικά τι θα έκανα» δηλώνει και συνεχίζει: «Μου παρείχαν όλες τις προϋποθέσεις, ώστε να καταφέρω να ηρεμήσω και να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου. Κατάφερα να νιώσω ασφάλεια και αυτό ήταν το καλύτερο φάρμακο για να επουλώσω τις πληγές που μου άφησε η περιπέτεια την οποία είχα βιώσει».
Εχοντας ως παρακαταθήκη τις σπουδές της στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αλλά και την αγάπη της για τη λογοτεχνία αποφασίζει να προχωρήσει στο πρώτο εκδοτικό της εγχείρημα. Γράφει το βιβλίο «202», το οποίο διανέμεται μαζί με την εφημερίδα «Real News» και δεν περιέχει (όπως πολλοί θα περίμεναν) γαργαλιστικές λεπτομέρειες για τη σχέση της με τον Χρήστο Ζαχόπουλο. Αντίθετα, αναφέρεται εκτενώς στις εργασιακές σχέσεις των ανθρώπων σήμερα. Το συγκεκριμένο εγχείρημα, το οποίο κέρδισε θετικά σχόλια, της έδωσε κουράγιο. «Για εμένα ήταν το πρώτο βήμα. Από κει και πέρα άρχισα να νιώθω καλύτερα. Πιο δυνατή και πιο σίγουρη για τον εαυτό μου» μας λέει.
«Θέλω τώρα να αποκαταστήσω την εικόνα μου»
Εκείνη την περίοδο στο μυαλό της Εύης Τσέκου άρχισε να μπαίνει δειλά- δειλά η ιδέα της ενασχόλησης με τη συγγραφή βιβλίων. Αυτό μας είχε αποκαλύψει άλλωστε και στην κατ’ ιδίαν συζήτηση που είχαμε τον περασμένο Φεβρουάριο στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων.
«Το σκεφτόμουν ολοένα και πιο πολύ τους τελευταίους μήνες, ορμώμενη και από τα βιώματα τα οποία είχα ακόμα και μέσα στη φυλακή. Ηθελα με κάποιον τρόπο να καταφέρω να εκφραστώ. Είχα πολλά ερεθίσματα και από τη δουλειά μου στο υπουργείο Πολιτισμού. Αλλωστε πολλά από τα ταξίδια που αναφέρω στο βιβλίο έχουν αφετηρία τις σημειώσεις που κρατούσα κατά τη διάρκεια των ταξιδιών που έκανα εργαζόμενη».
Ακόμα ένας λόγος που οδήγησε την Εύη Τσέκου στη «δημιουργική αυτή κίνηση», όπως τη χαρακτηρίζει, ήταν οι βιοποριστικές ανάγκες τις οποίες είχε και έχει. Αλλά δεν ήταν ο σημαντικότερος, καθώς μας δηλώνει πως είχε βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό της: να καταφέρει να περάσει ένα μήνυμα προς τον κόσμο και κυρίως προς εκείνους που έχουν κάνει λάθη στη ζωή τους, ότι αν δεν σκύψουν το κεφάλι, μπορούν να ορθοποδήσουν. Αλλά και να αποκαταστήσει τη δημόσια εικόνα της.
«Είδα τη συγγραφή ως ένα μέσο έκφρασης και δημόσιας παρουσίασής μου. Προσπαθώ να αναστρέψω τα όσα πιστεύουν για εμένα και να δείξω ποια πραγματικά είμαι. Να ανασύρω όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα μου που είχαν χαθεί μέσω μιας ακατάσχετης παραφιλολογίας και να δείξω ότι ένας μορφωμένος άνθρωπος μπορεί κάποια στιγμή να παρεκκλίνει στη ζωή του και να αντιδράσει άσχημα, ιδίως όταν νιώθει ότι αδικείται. Μπορεί όμως να μαζέψει τα κομμάτια του και να πατήσει γερά στα πόδια του». Η νέα ζωή της Εύης Τσέκου συνάδει με το απόφθεγμα που λέει πως «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Η 37χρονη γυναίκα δεν μοιάζει σε τίποτα με εκείνο το «ταλαιπωρημένο πλάσμα» που καταγραφόταν από τις τηλεοπτικές κάμερες να μπαινοβγαίνει στο γραφείο του ανακριτή. Το χαμόγελο έχει επανέλθει στα χείλη της και μαζί του και τα όνειρά της για ένα καλύτερο μέλλον.
«Πλέον αισθάνομαι πολύ καλά και είμαι πάρα πολύ αισιόδοξη για το μέλλον. Πιστεύω ότι μόνο καλύτερα πράγματα μπορούν να συμβούν από δω και στο εξής» επισημαίνει. Από το μικρό σπίτι της αδελφής της στο Παλαιό Φάληρο δηλώνει έτοιμη να παλέψει για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά της σχέδια, δεν γνωρίζει αν θα ασχοληθεί εξ ολοκλήρου με τη συγγραφή βιβλίων. Αλλωστε η έκδοση του συγκεκριμένου μυθιστορήματος για εκείνη αποτελεί ένα ρίσκο. «Θα σταθμίσω τις επόμενές ενέργειές μου χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη. Ηδη όμως αναζητώ και διάφορες άλλες συνεργασίες σχετικές με το αντικείμενο που έχω σπουδάσει, αλλά και γύρω από θέματα Πολιτισμού» λέει.
Το μόνο που αποκλείει κατηγορηματικά είναι να βρει μια παρεμφερή δουλειά με εκείνη που είχε στο υπουργείο. Το νέο της ξεκίνημα δεν θέλει να θυμίζει σε τίποτα τα όσα εφιαλτικά έζησε εκείνο το διάστημα. Η ίδια δηλώνει πως έχει χαράξει μια κόκκινη διαχωριστική γραμμή στις «μαύρες θύμησες» του παρελθόντος. Επισημαίνει όμως ότι είναι έτοιμη να υπερασπιστεί το δίκιο της στο δικαστήριο που θα ακολουθήσει εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι στο τέλος η δικαιοσύνη θα λάμψει.
«Το σκεφτόμουν ολοένα και πιο πολύ τους τελευταίους μήνες, ορμώμενη και από τα βιώματα τα οποία είχα ακόμα και μέσα στη φυλακή. Ηθελα με κάποιον τρόπο να καταφέρω να εκφραστώ. Είχα πολλά ερεθίσματα και από τη δουλειά μου στο υπουργείο Πολιτισμού. Αλλωστε πολλά από τα ταξίδια που αναφέρω στο βιβλίο έχουν αφετηρία τις σημειώσεις που κρατούσα κατά τη διάρκεια των ταξιδιών που έκανα εργαζόμενη».
Ακόμα ένας λόγος που οδήγησε την Εύη Τσέκου στη «δημιουργική αυτή κίνηση», όπως τη χαρακτηρίζει, ήταν οι βιοποριστικές ανάγκες τις οποίες είχε και έχει. Αλλά δεν ήταν ο σημαντικότερος, καθώς μας δηλώνει πως είχε βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό της: να καταφέρει να περάσει ένα μήνυμα προς τον κόσμο και κυρίως προς εκείνους που έχουν κάνει λάθη στη ζωή τους, ότι αν δεν σκύψουν το κεφάλι, μπορούν να ορθοποδήσουν. Αλλά και να αποκαταστήσει τη δημόσια εικόνα της.
«Είδα τη συγγραφή ως ένα μέσο έκφρασης και δημόσιας παρουσίασής μου. Προσπαθώ να αναστρέψω τα όσα πιστεύουν για εμένα και να δείξω ποια πραγματικά είμαι. Να ανασύρω όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα μου που είχαν χαθεί μέσω μιας ακατάσχετης παραφιλολογίας και να δείξω ότι ένας μορφωμένος άνθρωπος μπορεί κάποια στιγμή να παρεκκλίνει στη ζωή του και να αντιδράσει άσχημα, ιδίως όταν νιώθει ότι αδικείται. Μπορεί όμως να μαζέψει τα κομμάτια του και να πατήσει γερά στα πόδια του». Η νέα ζωή της Εύης Τσέκου συνάδει με το απόφθεγμα που λέει πως «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Η 37χρονη γυναίκα δεν μοιάζει σε τίποτα με εκείνο το «ταλαιπωρημένο πλάσμα» που καταγραφόταν από τις τηλεοπτικές κάμερες να μπαινοβγαίνει στο γραφείο του ανακριτή. Το χαμόγελο έχει επανέλθει στα χείλη της και μαζί του και τα όνειρά της για ένα καλύτερο μέλλον.
«Πλέον αισθάνομαι πολύ καλά και είμαι πάρα πολύ αισιόδοξη για το μέλλον. Πιστεύω ότι μόνο καλύτερα πράγματα μπορούν να συμβούν από δω και στο εξής» επισημαίνει. Από το μικρό σπίτι της αδελφής της στο Παλαιό Φάληρο δηλώνει έτοιμη να παλέψει για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά της σχέδια, δεν γνωρίζει αν θα ασχοληθεί εξ ολοκλήρου με τη συγγραφή βιβλίων. Αλλωστε η έκδοση του συγκεκριμένου μυθιστορήματος για εκείνη αποτελεί ένα ρίσκο. «Θα σταθμίσω τις επόμενές ενέργειές μου χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη. Ηδη όμως αναζητώ και διάφορες άλλες συνεργασίες σχετικές με το αντικείμενο που έχω σπουδάσει, αλλά και γύρω από θέματα Πολιτισμού» λέει.
Το μόνο που αποκλείει κατηγορηματικά είναι να βρει μια παρεμφερή δουλειά με εκείνη που είχε στο υπουργείο. Το νέο της ξεκίνημα δεν θέλει να θυμίζει σε τίποτα τα όσα εφιαλτικά έζησε εκείνο το διάστημα. Η ίδια δηλώνει πως έχει χαράξει μια κόκκινη διαχωριστική γραμμή στις «μαύρες θύμησες» του παρελθόντος. Επισημαίνει όμως ότι είναι έτοιμη να υπερασπιστεί το δίκιο της στο δικαστήριο που θα ακολουθήσει εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι στο τέλος η δικαιοσύνη θα λάμψει.
ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΥΣΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου